Autorka projektu: Viola Śpiechowicz

Czas powstania: dwa tysiące pierwszy rok

Wymiary: siedemdziesiąt jeden centymetrów długości, siedemdziesiąt centymetrów szerokości

Materiały: poliester, wiskoza

Szaro-srebrna sukienka jest prezentowana na białym manekinie o kobiecej sylwetce. Odsłania ramiona. Jest bardzo krótka, sięga do początku ud. Rękawy kończą się nad łokciem. Sukienka ściśle opina sylwetkę. Ma ciemnoszary szeroki pas z połyskującej tkaniny. Zaczyna się on pod biustem i kończy na biodrach. Przylega do talii, marszczy się w nieregularnych poziomych fałdach. Srebrne cekiny są naszyte na szarą tkaninę sukienki w równoległych ukośnych liniach.

Góra sukienki ma prosty krój dający ciekawy efekt. Górna krawędź jest uszyta jako jedna prosta linia aż do końca rękawów. Na wysokości obojczyków układa się ona poziomo. Na rękawach opada. Przód i tył sukienki jest połączony wąskimi ramiączkami w postaci jasnoszarych tasiemek, tylko przy samym końcu rękawów. Dlatego też barki oraz ramiona są odsłonięte.

Cekiny mają kształt kwadratów o bokach długich na jeden centymetr. Przylegają do siebie. W środku mają dziurkę, przez którą przechodzi szara nić. Ukośne linie, w których są przyszyte znajdują się w odległości kilku milimetrów od siebie. Sprawia to, że niemal całą powierzchnię sukienki pokrywają cekiny.

Przy dolnej krawędzi szerokiego pasa jest dekoracja. Znajduje się na wysokości lewego biodra. Wykonano ją z kilkunastu sztucznych brylancików ułożonych w nieregularny abstrakcyjny sposób.

Historia obiektu

Artystka wystąpiła w tej sukience na trzydziestym ósmym Krajowym Festiwalu Polskiej Piosenki w Opolu w roku dwa tysiące pierwszym roku. Natalia Kukulska wykonała wtedy utwór pod tytułem „Cicho, ciepło”. Autorem muzyki jest Piotr Siejka, a słów Magdalena Czapińska.