Obiekty te, zgodnie z tradycją Kościoła Wschodniego, znajdują się w sanktuarium cerkwi. Jest to przestrzeń za ikonotasem. Na środku pomieszczenia, na niewielkim podwyższeniu stoi mensa, czyli stół ołtarzowy. W obrządku wschodnim nazywa się on prestoł. Nad nim wznosi się drewniany baldachim wsparty na czterech kolumnach. Prestoł okrywa płócienna tkanina, tak zwany antymins. Centralne miejsce na prestole zajmuje bogato zdobiona skrzynia zwana kiwot lub darochronitelnica. Prestoł świątyni w Brunarach wykonano z drewna w końcu XVIII wieku, a kiwot na przełomie XIX i XX wieku. Zostały pomalowane i opatrzone licznymi dekoracjami. Dominuje kolor biały i złoty.

Smukłe kolumny baldachimu znajdują się przy każdym rogu prestołu, zbudowanym na planie prostokąta. Pną się na wysokość około dwóch metrów. Ich szare podstawy to prostopadłościany. Powyżej stają się białymi walcami. Ich złote głowice wieńczą złote roślinne ornamenty. Łączy je ozdobna biała rama z licznymi złoceniami. Wyrzeźbiono ją precyzyjnie w kształcie wąskiego pasa tkaniny o pofalowanej linii. Do jej krawędzi przytwierdzono wyrzeźbione chwosty. Z rogów ramy, po przekątnych biegną złocone belki. Kunszt rzeźbiarza nadał im formę finezyjnie wygiętych łodyg i liści. Całość tej strzelistej konstrukcji daje wrażenie lekkości.

Boki prestołu stanowi lita czarna powierzchnia. Na blacie stoi cenny kiwot. To skrzynia, w której przechowuje się chleb eucharystyczny pozostały po przeistoczeniu w czasie eucharystii. Zgodnie z tradycją obrządku wschodniego kiwot ma formę miniaturowej cerkwi. To prostopadłościan nakryty baniastą kopułą. Wieńczy ją smukła wieżyczka oraz krzyż. Podstawa kiwotu ma boki o długości około pół metra. Wysokość wynosi około metr.

Przy rogach podstawy umieszczono po jednej srebrnej kolumnie. Wyrzeźbiono je w formie spirali. Każdą ściankę kiwotu zdobią obrazy. Przedstawiają sceny związane z ostatnimi dniami życia Chrystusa na ziemi. Utrzymane są w stylu malarstwa barokowego. Postacie oddano realistycznie. Ich twarze promienieją uduchowieniem. Na ściance od zachodu, czyli od strony nawy głównej, stanowiącej też drzwiczki kiwotu, namalowano Chrystusa błogosławiącego Dary Ofiarne. Siedzi przy stole nakrytym białym obrusem. W lewej ręce trzyma niewielki chleb, prawą unosi w  geście błogosławieństwa. Przed nim stoi złoty kielich. Obraz na ściance od strony południowej przedstawia Niewiasty Niosące święty olej do Grobu. Trzy kobiety idą zwartą grupą. Okrywają je powłóczyste szaty o białych, błękitnych i czerwonych barwach. Kroczą boso po skalistym podłożu. Na horyzoncie majaczą wzgórza i zabudowania Jerozolimy.

Ściankę od strony wschodniej zdobi wyobrażenie Zmartwychwstania Pańskiego. Chrystus stoi na postumencie grobu. Nagi tors wyłania się spod białego płaszcza. Uniesioną prawą dłonią błogosławi. Lewą podtrzymuje drzewce wąskiej czerwonej chorągwi z żółtym krzyżem. Wokół postumentu trzej rzymscy żołnierze budzą się przerażeni. Na wpół leżą lub klęczą. Z głębi nadchodzą trzy kobiety. Na horyzoncie majaczą wzgórza i zabudowania Jerozolimy.

Trzeci obraz, od strony północnej to scena Złożenia Chrystusa do Grobu - Opłakiwanie. Bezwładne, na wpół nagie ciało zmarłego podtrzymuje dwóch mężczyzn. Kolejny mężczyzna pochyla się w zadumie nad krawędzią otwartego grobu. Inny mężczyzna stoi zapatrzony w dal z rozłożonymi na boki rękami. Jedna kobieta z rozpuszczonymi włosami klęczy przy grobie. Dwie pozostałe stoją w głębi, skulone w płaczu. Twarz jednej z nich całkowicie zasłania granatowa chusta.