Świątynia została zbudowana w 1797 roku.  Jest zaliczana do cerkwi typu  zachodnio-łemkowskiego. Obecny kształt budynku to efekt gruntownej przebudowy w latach 1830 – 1831, kiedy to powiększono cerkiew. Dlatego wyróżnia się ona na tle innych znacznymi rozmiarami i wydłużoną sylwetką. Hełmy dwóch wież, dachy oraz ściany wieży nad babincem pokrywa gont. Natomiast ściany nawy i sanktuarium oszalowano, czyli obito deskami. Drewno przybrało ciemno brązowy odcień.

Hełm wieży nad babińcem pokrywa blacha pomalowana na biało. Tak też zostały obite zwieńczenia wież nad nawą i sanktuarium. Wszystkie wieże kończą się kutymi krzyżami z pojedynczą belką poprzeczną.

Dachy nad nawą i sanktuarium mają jeden uskok. Dolna część dachu jest bardzo wąska.

Od strony południowej i północnej znajduje się po 5 okien. Od wschodniej – jedno. W górnej części są one zaokrąglone. Osłania je wygięty w łuk okap.

Największą część świątyni stanowi nawa. W dwóch trzecich długości zwęża się znacznie. To wynik rozbudowy cerkwi. Dawniej węższa część obecnej nawy stanowiła sanktuarium. W 1830 roku połączono je z nawą. Następnie dobudowano nowe sanktuarium. Kończy się ono trójbocznie. Oznacza to, że są w tym miejscu trzy ściany – po bokach ukośne i prosta w środku.

Rozbudowa nastąpiła z powodu licznych pielgrzymek przybywających do świątyni. Niekiedy gromadziło się tutaj 10 000 wiernych.

Cerkiew służyła grekokatolikom do 1947 roku, czyli do akcji „Wisła”. Po wysiedleniu Łemków na Ziemie Zachodnie, od 1951 roku cerkiew przejęła rzymskokatolicka parafia Najświętszej Marii Panny Wniebowziętej w Brunarach.

Teren cerkwi otacza murek z nieregularnych kamieni. Znajdują się w nim dwie bramki. Górną  krawędź murku malowniczo porastają kępy trawy.

Wymiary:

Długość całej bryły: 35 metrów

Szerokość babińca: 5 metrów

Szerokość nawy: 11 metrów

Szerokość sanktuarium: 6,5 metra

Wysokość wieży nad babińcem: 22 metry

Wysokość wieży nad nawą: 20 metrów

Wysokość wieży nad sanktuarium: 15,5 metra