Zbudowano ją około połowy XVII wieku z drewna jodłowego. Zalicza się ją do cerkwi łemkowskich typu północno-zachodniego. Jest wyjątkowo urokliwa. Jej strzelista sylwetka harmonijnie komponuje się ze starymi drzewami, polami i panoramą gór roztaczającą się wokół.

Cerkiew posiada konstrukcję zrębową. Do jej budowy nie użyto ani jednego gwoździa. Elementy łączono przy użyciu drewnianych kołków. Ściany i cebulaste hełmy wież pokrywa gont. Jego odcień to jasny brąz. Jedynym elementem żelaznym są kute krzyże z pojedynczą poprzeczną belką. Wieńczą każdy z hełmów trzech wież.

Dach nad nawą ma dwa uskoki. Dach nad sanktuarium – jeden. Wszystkie okna są prostokątne. Trzy umieszczono w elewacji południowej, po dwa w północnej oraz we wschodniej.

Drewno do wznoszenia takich budowli przygotowywano bardzo starannie.  Kilkusetletnie jodły ścinano tylko w okresie między Wszystkimi Świętymi a Trzema Królami. Kłody leżały tak do maja. Następnie zwożono je i pozostawiano na 5 lat. Dopiero po tym czasie cięto z nich deski i belki. Te leżakowały przez kolejne 10 lat. Dopiero wówczas budulec był gotowy i cieśle przystępowali do wznoszenia świątyni.

Wymiary:

Długość całej bryły: 19 metrów

Wysokość wieży nad babińcem: 21,5 metra

Wysokość wieży nad nawą: 17,5 metra

Wysokość wieży nad sanktuarium: 12 metrów

Szerokość babińca: 4 metry

Szerokość nawy: 6,5 metra

Szerokość sanktuarium: 4,5 metra