Obecny kształt cerkwi jest efektem przebudowy z roku 1813. Jednak najstarsza część, obecnie stanowiąca zakrystię, pochodzi z 1600 roku. Świątynia prezentuje styl zachodnio-łemkowski. Ściany, dachy i hełmy wież pokrywa gont. Jedynie wieńczące je  krzyże są kute z metalu.

Do wieży wznoszącej się nad babińcem dobudowano niewielki przedsionek, tak zwaną kruchtę. Osłania ją osobny niewielki dach. Dach nad nawą posiada jeden uskok. Dach nad sanktuarium ma proste trzy połacie – od strony północnej, wschodniej i południowej.

Od strony północnej budynek posiada jedynie małe okno w zakrystii. Od strony wschodniej ulokowano po jednym oknie w ścianie zakrystii i sanktuarium. Od strony południowej natomiast umieszczono duże potrójne okno. Wszystkie mają kształt prostokątny.

Zakrystia przylega do północnej ściany sanktuarium. Jej obrys stanowi pięć ścian. Prostopadła do ściany prezbiterium, ukośna, równoległa, ukośna i znów prostopadła. To pomieszczenie ma jedynie 13 metrów kwadratowych.

Ta niewielka przestrzeń stanowiła sanktuarium pierwotnej świątyni.

Cerkiew w Powroźniku podzieliła dramatyczne losy wielu innych w czasie wysiedleńczej akcji „Wisła”. Parafia greckokatolicka przestała wówczas istnieć. Budynek przejął kościół rzymsko-katolicki. Nowi gospodarze wprowadzili znaczące zmiany w wewnętrznym wystroju.

Kościół okala kamienny murek nakryty daszkiem z gontu. Wzdłuż niego rosną smukłe lipy i modrzewie.

Wymiary:

Długość całej bryły: 21 metrów

Szerokość babińca: 4 metry

Szerokość nawy: 7 metrów

Szerokość sanktuarium: 5 metrów

Wysokość wieży nad babińcem: 21 metrów

Wysokość wieży nad nawą: 16 metrów

Wysokość wieży nad sanktuarium: 9,5 metra